Ten wehikuł był nagrodą jaką ojciec kupił mi na zakończenie szkoły podstawowej i za to, że dostałem się do technikum (wtedy jeszcze było to dosyć trudne…). Mama już nie protestowała, choć ciągle jeszcze podejrzliwie łypała złym okiem na niego. Powód tej wrogości był jednak nieco inny… Już nie chodziło o to, że motor jest niebezpieczny, ale o to, że całe popołudnia po szkole spędzałem w garażu repecąc i udoskonalając maszynę zamiast się uczyć lub pomóc w domu. Ale do rzeczy… Otóż tym motorem był znów motorower: szczyt myśli technicznej naszych socjalistycznych sąsiadów z południa – Czechosłowacji. Od wakacji 1992 r. stałem się najszczęśliwszym na świecie posiadaczem Jawy 50 czyli popularnej „jawki”. Nie wiem ile lat miał ten cud czeskiej techniki gdy tata go kupił od swojego kolegi z pracy, ale mnie on służył bodaj 3 lata. Spotkał go podobny los jak komarka – też zatarty silnik, choć z innego powodu (dziś już nawet nie wiem dlaczego właściwie, choć podejrzewam…). Po prostu pewnego razu jawka przestała palić i wszystkie próby jej uruchomienia spełzły na niczym. Po jakimś czasie walki o jej odpalenie tą samą metodą co w komarku zatarłem tłok. Na naprawę już nie było czasu, bo na horyzoncie pojawił się nowy obiekt westchnień, a nawet więcej niż obiekt westchnień – realny byt! Ale o nim za chwilę… Najpierw jeszcze kilka wspomnień związanych z jawką. Znów nie był to „king kong” jeśli chodzi o moc, ale i tak ciągnął lepiej niż komar. Silnik generował całe 2 konie mechaniczne i rozpędzał się do 40 km/h, ale trzy biegi (komar miał tylko dwa) sprawiały wrażenie, że motorower jechał szybciej… Tak mi się przynajmniej wtedy wydawało… Po latach dowiedziałem się, że te jawki były projektowane jako 4-konne maszyny i takie jeździły po Czechosłowacji, ale te na rynek Polski ze względu na nasze przepisy były „kastrowane” do dwóch koni. No ale ja i tak na tuningu się nie znałem… Jeździłem tym co było. Sprzęt miał wiele zalet: był dwuosobowy, co często wykorzystywał mój tata, gdy go woziłem do dziadka na niedzielne posiady karciane. Pamiętam, że powrót kończył się zawsze tak samo: kilkaset metrów przed domem jawka traciła moc i zaczynała dymić na niebiesko (pewnie to w rezultacie było powodem ostatecznego jej zgonu…). Droga powrotna była dosyć mocno „pod górkę”, a nas było dwóch na pokładzie… Drugi obrazek jaki zapamiętałem w związku z jawką to poparzona lewa łydka od jej tłumika. Dotyczyło to zawsze pasażera. Niemal każdy kto jako pasażer z niej zsiadał, a nie został ostrzeżony w porę, miał oparzoną lewą łydkę lub przypieczone spodnie. Jakoś fatalnie zaprojektowano w niej piękny, chromowany tłumik… Jawka stała się pośrednio przyczyną kolejnej mojej miłości: MZ 150e. Wszystko za sprawą mojego przyjaciela Tomka. Tomek był „mieszczuchem”, który wraz z bratem przyjeżdżał do nas na wakacje (byliśmy spokrewnienie). On to zachwycił się jazdą na motorze! Godzinami tłukliśmy się bez potrzeby po okolicy na tej jawie… Dopóki paliwo było w baku. A potem gdzieś znów udało się skombinować grosz na tankowanie i znowu jazda. Często bez celu, wokół komina. Było nas trzech, więc jeździliśmy na zmianę, po kolei. Jedne wakacje wystarczyły, by Tomek łyknął motocyklowego bakcyla. W następnym roku pojechał na wakacje do wujka do Szwecji by popracować, a po powrocie kupił marzenie tysięcy chłopaków w naszym wieku: MZ 150e, czyli „enerdowski” cud techniki! I to cudo nazywam swoim trzeci motocyklem. Dlaczego? O tym niżej…